Na swój sposób Yves Sente zakpił sobie z czarnowłosej heroiny.
Niby pozwolił jej opuścić Folkwang i wrócić do Midgardu, ale
jednocześnie zabronił używać łuku, miecza czy sztyletu, jednym
słowem pozbawił możliwości robienia tego, w czym piękna łotrzyca
tak się lubuje - zabijania. I tak oto powracająca do świata żywych
Kriss de Valnor z miejsca zostaje uwikłana w szeroko zakrojoną
intrygę, w której trudno jej być sobą, ponieważ ogranicza ją
ryzyko śmierci od uwięzłego w pobliżu serca pod lewą piersią
grotu strzały, pozostałości po heroicznym poświeceniu w wąwozie
pod Ravinum. Ręce wiąże jej enigmatycznie brzmiący wyrok bogini
Freyji - Kriss będzie wolna od zakazu
odbierania życia jakiejkolwiek istocie dopiero wtedy, gdy dokona
czynu godnego królowej lub księżniczki. Konia z rzędem temu, kto
potrafi sprecyzować, jaki w swojej naturze powinien być taki czyn i
wyjaśnić dlaczego ten, którego bohaterka dokonuje w komiksie,
można właśnie za taki
uznać!
Wydawać by się mogło,
że decyzja Freyji jest wiążąca. Nic bardziej mylnego. Tak samo
jak pretekstowy był sąd nad mściwą dziewczyną z Werglundu, który
miał rzucić trochę światła na jej przeszłość, tak też
niejednoznaczny warunek do spełnienia przez bohaterkę zdaje się
być postawiony dla zwykłej krotochwili. Myślę, że pierwsza z
walkirii mogła sobie po prostu odpuścić. Jest to niestety, moim
zdaniem, brak konsekwencji w poczynaniach scenarzysty, który
wprowadza do fabuły elementy pozornie dla niej kluczowe, ale
szybko bagatelizując ich znaczenie. Z kolei Sentego zdaje się
bawić, a może nawet więcej, podkreślanie biseksualnego charakteru
Kriss, zupełnie niepotrzebnie zarysowanego, chyba w momencie
słabości, przez Jean'a Van Hamme'a.
W trzecim albumie serii
naszą bohaterkę spotykamy w momencie, kiedy przeżywa rozkoszne
chwile z Hildebruną, wojowniczą księżniczką, która zaopiekowała
się ranną nieznajomą. Hildebruna z chęcią korzysta z pomocy
Kriss. Jej ojciec, król Gustaafson, potrzebuje kogoś, kto odnajdzie
jego zaginione insygnium władzy - berło zwieńczone złotą,
wysadzaną klejnotami głową smoka. Skutkiem tego, powracająca do
świata żywych Kriss ma do wypełnienia odpowiedzialny quest (na
szczęście zostaje jej wyjaśnione, czym jest "berło",
ponieważ biedaczka tego nie wiedziała). Kriss nie zdaje sobie
jednak sprawy, jak szeroko zakrojona jest intryga, której częścią
się staje i której częścią jeszcze niedawno był też nie kto
inny, jak sam Thorgal.
Żałuję, ale w
kontekście wydarzeń z niniejszego albumu, perypetie Thorgala
ukazane w tak dobrze przeze mnie ocenianym "Statku mieczu"
wydają mi się pełnić jedynie rolę służebną wobec tego, co ma
miejsce dopiero teraz. Dlaczego? Ponieważ to na planszach "Czynu
godnego królowej" znajdujemy rozwinięcie wątku berła króla
Gustaafsona, które Thorgal podstępnie wykradł wikingom
potrzebującym wydobyć je z dna morza i którym potem posłużył
się, by wykupić niewolników. Co więcej, okazuje się, że ci,
którym Thorgal się przeciwstawił, a niektórych nawet doprowadził
do śmieci, teraz są ukazani są w zupełnie innym, raczej
pozytywnym świetle. Pośrednio jest tak dlatego, że wspomniany król
Gustaafson został wykreowany na postać dobrego władcy. Berło jest
mu niezbędne, by zachować swoją pozycję. Ponadto to właśnie na
planszach "Kriss de Valnor" powraca zarysowany w "Statku
mieczu" wątek zagrożenia politeistycznego świata wikingów
przez prowadzoną w imię jednego boga armię cesarza Magnusa.
Odnoszę wrażenie, że w
sieci prowadzonych przez Yvesa Sentego wątków, motywem przewodnim
serii staje się władza. I chyba po raz pierwszy zyskuje ona różne
odcienie, ponieważ przez Jeana Van Hamme'a z zasady rysowana była w
ciemnych barwach, dodatkowo negowana przez brzydzącego się nią
Thorgala. Otóż na umownej szachownicy pojawia się aż kilku
władców. Pierwszym z nich jest Gustaafson, król wikingów z
północnego-wschodu. Obok niego ważną rolę odgrywa pretendujący
do tronu książę Althar, jego syn. Drugim władcą jest Taljar
Sologhonn (polskie tłumaczenie zawiera błąd w zapisie imienia tej
postaci), zamaskowany król uzdrowiciel, którego tożsamość mimo
wszystko wcale nie jest taka trudna do odszyfrowania. Taljar jest
władcą z północy, jednoczącym siły wszystkich wikingów w celu
stawienia oporu wspólnemu wrogowi. Jest nim trzeci władca,
wspomniany już cesarz Magnus, wyznawca boga Yahvusa, stanowiący
zagrożenie dla "starego porządku". Myślę, że trudno
szukać w "Thorgalu" konfliktu zakrojonego na tak szeroką
skalę. Chyba nawet krwawa ekspansja Chaamów pod dowództwem Ogotaia
nie wydaje się być tak symptomatyczna.
Trochę na wyrost
"czwartą władzę" przypisać można Kriss de Valnor,
która właśnie w roli władczyni została ukazana na okładce
autorstwa Grzegorza Rosińskiego. Przyznam, że bardzo podoba mi się
to przedstawienie apodyktycznej bohaterki, która dla bogactwa zawsze
była w stanie zrobić wszystko. Obraz powstał oczywiście w oparciu
o projekt Giulio De Vity. Włoch, w przeciwieństwie do Romana
Surżenki, nie doczekał się jeszcze możliwości własnoręcznego
wykonania okładki albumu tej serii. Kiedy oglądam jego rysunki,
wydaje mi się, że De Vita zbyt mocno wziął sobie do serca rady
Mistrza, który uczył go między innymi tego, jak łatwo z
zamkniętymi oczami można na czystej kartce papieru nakreślić
panoramę. Rysownik zdaje się nazbyt często swobodnie operować
kreską, stawiając na jej umowność bardziej niż na dbałość o
detal. Z jednej strony nadaje to jego pracom dynamiki, a jednak
miejscami odnoszę wrażenie, że oglądając plansze "Kriss de
Valnor" mam do czynienia raczej z pokolorowanym przez Grazę
szkicem. Nie ukrywam, De Vita potrafi oddać charakter kreowanych na
papierze postaci, bardzo realistycznie wychodzi mu przedstawianie ich
stanów emocjonalnych, zazwyczaj ukazuje je w ruchu, mimo wszystko
często aż nadto upraszcza swoją kreskę. Myślę, że z kolejnymi
albumami nabiera wprawy, ale obrana przez niego stylistyka
niekoniecznie mi się podoba.
Wprawy nabrał też chyba
Yves Sente. Trzeci album serii czytało mi się trochę lepiej, a na
pewno inaczej od dotychczasowych. Może dlatego, że akcja biegnie w
jakimś zamierzonym, bardziej konkretnym, chociaż zupełnie
niewiadomym dla czytelnika kierunku i nie jest uwarunkowana przez
wydarzenia, które już miały miejsce, a do tego sprowadzała się
fabuła dwóch pierwszych części (Kriss miała dotrzeć w opowieści
o swojej młodości do momentu, kiedy na jej drodze pojawił się
Thorgal). Tym samym widać, że Yves Sente zmienił swoje plany wobec
tego tytułu, przekształcając stawiający na retrospekcję spin-off
w serię równoległą do "Thorgala". Myślę, że jest to
zabieg udany o tyle, że poszerza spektrum funkcjonowania wielu
postaci, pozwala na bardziej szczegółowe zarysowanie licznych
wydarzeń rozgrywających się w tym samym czasie w różnych
miejscach. Z drugiej zaś strony nieudany, ponieważ Jean Van Hamme
nie potrzebował tak wielu albumów, by opowiadać złożone
historie. Z tego też powodu naprawdę jest mi żal możliwości
poświęcenia kilku albumów więcej na przedstawienie przeszłości
Kriss w sposób bardziej wnikliwy i szczegółowy.
Po dłuższym
zastanowieniu stwierdzam, że kreowana przez Sentego postać Kriss
coraz dalsza jest Kriss stworzonej przez Van Hamme'a. Każda z nich
kieruje się zupełnie innymi pobudkami. Ale być może prawdziwa
natura czarnowłosej bohaterki da o sobie znać w kolejnym albumie,
który ukaże się już za niecały rok. Zawierane w nim sojusze będą
decydować o nowym układzie sił i być
może nieobliczalna femme fatale będzie mogła przypomnieć
sobie, kim była, nim zwierzyła się z grzechów przeszłości przed
trybunałem walkirii.
"Kriss
de Valnor" album 3: "Czyn godny królowej"
Scenariusz:
Yves Sente
Rysunek:
Giulio de Vita
Tłumaczenie:
Wojtek Birek
Wydawnictwo:
Egmont Polska
Data
publikacji: 12.2012
Wydawca
oryginału: Le Lombard
Liczba
stron: 48
Format:
21,5 x 28,5 cm
Papier:
kredowy
Druk:
kolor
Oprawa:
miękka/twarda
Cena:
22,99 zł/29,99 zł
Kriss otruła pana Arhaldu wysyłając mu za pośrednictwem syna oberżystki Piera chleb zatruty listkami czerwonego wawrzynu. Ojcem nienarodzonego dziecka Kriss był Schwitz z Werglundu. Zalotnik zabiegający o względy Aaricii pod nieobecność Thorgala ma na imię Lundgen. Używając magicznej kuli, mag Azzalepstön przewidział Thorgalowi, że Louve poderżnie mu gardło. 
Szczęśliwcami,
którzy wygrywają ufundowane przez wydawnictwo Egmont Polska pakiety składające się z
albumów: "Czyn godny królowej" oraz "Dłoń boga Tyra" są: Tomasz Bulikowski oraz Alina Basarab. Gratulacje!
